Πόσοι από εμάς σε κάποια στιγμή της ζωής μας δεν είπαμε τη φράση «εγώ δε θα κάνω στο παιδί μου, ό,τι μου έκαναν οι γονείς, μου. εμείς θα είμαστε φίλοι». Κι όμως, το να προσπαθεί ένας γονιός να γίνει φίλος του παιδιού του, είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει σχετικά με την ανατροφή του.

Στόχος κάθε γονιού πρέπει να είναι η ανάπτυξη μιας δυνατής και ουσιαστικής σχέσης εμπιστοσύνης και επικοινωνίας με το παιδί. Μιας σχέσης που το παιδί θα νιώθει άνετα να έρθει και να πει ό,τι το φοβίζει, το πληγώνει ή το στεναχωρεί. Μια σχέσης που το παιδί θα νιώθει ασφάλεια στο οικογενειακό περιβάλλον και θα το αντιμετωπίζει σαν το «καταφύγιό» του, αφού θα ξέρει ότι εκεί το αγαπούν, το καταλαβαίνουν και το φροντίζουν.

Όμως ο ρόλος του γονέα δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Οι γονείς πρέπει ταυτόχρονα να θέτουν όρια και κανόνες, να νουθετούν, να συμβουλεύουν, να καθοδηγούν, ενίοτε να απαγορεύουν ή να παίρνουν αποφάσεις που για το παιδί είναι δυσάρεστες. Να είναι, με λίγα λόγια, οι υπεύθυνοι ενήλικες μέσα στο σπίτι, που θα λειτουργούν περισσότερο ως ασπίδα προστασίας και πρότυπο για το παιδί, παρά ως «κολλητοί» του.

Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό, ίσα-ίσα είναι αναγκαίο, αφού δίνει στα παιδιά μια αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας. Τα παιδιά θα γνωρίσουν πολλούς φίλους στη διάρκεια της ζωής τους, άλλους καλούς, άλλους κακούς. Γονείς όμως έχουν μόνο εσάς για πάντα και αυτός ο ρόλος πρέπει να είναι απόλυτα διακριτός.

ourlife.gr